Funt kłaków

Nie dałabym dziś funta kłaków idąc o zakład czy poezja w naszych czasach odgrywa jeszcze kluczową dla życia społecznego rolę. Nie czuję się chyba na siłach aby dyskutować na ten temat, a i mam często wątpliwości - jako prosty czytelnik - czy aby moje sądy powinny determinować jednoznacznie ocenę estetyczną danego utworu.

Dość powiedzieć są autorzy, których odbiór jest mi tak zupełnie obojętny jak czytanie podpisów w kolorowych pismach poukładanych w poczekalniach gabinetów stomatologicznych. Być może należy posiadać w sobie odpowiednio czujną wytrawność czytelnika, aby docenić "pewne sprawy", "warsztat" czy "tropy". Przykładem niech będzie choćby wiersz Grassa, który ostatnio namieszał w dyskursie międzynarodowym. Nic specjalnego, ale to jego dodatkowy ładunek komunikacyjny sprawił, że zaczęto dyskutować, cytować, kontestować. Tak jakby w rzeczy samej - poezja - nie była warta uwagi. Bo nikt nie chciał zauważyć, że wiersz był ot, taki sobie.

W najbliższą sobotę, we Wro, poeci będą przynajmniej odnosić wrażenie, że ich działalność ma znaczenie, wpływ i przekłada się na wymiar finansowy. Dobrze i tak. W porównaniu do honorariów jakie dostają poszczególni sprawcy wyczynów fizycznych, nie ma czym się ekscytować.

Nagrodę dostanie Marcin Świetlicki, ale ja korzystając z okazji polecam wiersze innej finalistki - Marty Podgórnik z tomu Rezydencja surykatek. Są udane, choć pewnie ktoś powie: ale za mało metafizyczne :-)

Byłam, a może bardziej starałam się być, miłą osobą. Niekiepsko się na 
tych mrzonkach przejechałam.


:-)