Pollock w kuchni

Być może narażę się swym staromodnym uwielbieniem ekspresjonizmu mechanicznego, ale żaden współczesny malarz nie był tak blisko mego ciepłego serca, jak Jackson Pollock. Zanim przejdę do prostodusznej analizy estetyki JP, chciałabym od razu przyznać się, że z całą pewnością losy „Amerykańca” miały swój hermeneutyczny wpływ na część tej wyrażanej sympatii. Niepoprawnie też jestem niezmienna w gustach estetycznych, które u mnie zawsze graniczyły z tym co Roman Ingarden opisał w „przeżyciu estetycznym” - a co zostało (słusznie) zdyskredytowane przez współczesną analizę estetyczną, bo RI pisał w gruncie rzeczy o psychologii odbioru dzieła sztuki, nie tworząc żadnej nowej kategorii naukowego opisu. I lepiej nie zaglądajcie do tej książki.
Jackson Pollock miał swój zły wpływ na doprowadzenie sztuki nowoczesnej, sztuki abstrakcyjnej, na krawędź urwiska, gdzie czyha przypadek i irracjonalna blaga. Strach pomyśleć o tych wszystkich pisarskich aspiracjach, przełożenia techniki Pollocka na język literatury. Po latach dyskusji, dekadach uwielbienia, odnoszę wrażenie – zepchnięto Pollocka w niebyt. W sensie siły oddziaływania, zwłaszcza jeśli zgodzimy się, że dotyczy to szczególnie pola oddziaływania w którym głównym wyróżnikiem jest wstrząs i prowokacja. Szukając analogii, pozwolę sobie zacytować wnioski z ostatnio toczonej przedsennej dyskusji o nowym hicie Jana Tomasza Grossa, które brzmiały mniej więcej tak, że oto w zasadzie twórczość JTG jest konsekwencją prowokacji społecznej uprawianej przez twórców z kręgów bruLionu, a czasem (w niektórych momentach) Frondy lub innych grup społeczno-artystycznych.
Co ciekawe, gdy przyjrzeć się obecnie obrazom Pollocka, korzystając z pamięci doświadczenia ostatnich dekad sztuk wizualnych, to „Amerykaniec” sprawia szalenie dostojne i konserwatywne wrażenie. Ekspresyjna wizja nie jest rozedrganą tkanką, ale pełną konsekwencji próbą ulotnego uchwycenia szału natury. Gdy stanąć pośród wiosennego pola otoczonego lasem i nagle zacząć się obracać wokół własnej osi, to w tych ułamkach sekund zobaczy się wizje Pollocka.
Pollock jest chyba jednym z ostatnich malarzy, tak bardzo wyczulonych na totalność przyrody, na zmienność, nieustanny ruch świata, w które epicentrum nie znajduje się człowiek, a sam świat, jako taki.
Odwracając teraz nieco optykę tematu; a co gdyby spojrzeć na Jacksona Pollocka w punktu widzenia sztuki dekoracji wnętrz? Malarstwo Pollocka idealnie pasuje do klasycznych, oszczędnych form, to jasnych wnętrz i nieco konserwatywnego uwielbienia naturalnej kolorystyki.
Do takich wniosków doszłam mieszając w garnku i spoglądając przez okno na odradzający się wiosną ogród i drzewa, a następnie wyobraziłam sobie serię Pollocka na ścianie kuchni, jako konsekwencję i przedłużenie „tego” co dzieje się za oknem.
Poza tym – jest to sztuka, której kontemplowanie przypomina próbę analizy skomplikowanego labirynty, a co za tym idzie pomaga się uspokoić.