To co odróżnia człowieka od zwierzęcia to (jedna, ale nie jedyna) zdolność do narzekania. Refleksyjne biadolenia, analiza złych decyzji, spleen, zwalanie spraw na zły los, splot złych okoliczności (w stylu ponowoczesnego kłącza :-). Dzielenie włosa na czworo i nasz lament, decydują w ogromnej mierze o naszym człowieczeństwie. O ileż mniej świetnej literatury czy sztuki w ogóle byłoby na świecie, gdyby nie żal, depresja, rozgoryczenie i ogólnie swojsko zwany "dół".
Jednak kultywowanie "dołu" jest o tyle usprawiedliwione o ile towarzyszyć temu będzie chęć wyjścia z niego. Świat jaki jest każdy widzi. To zupka z wodorostów, która może epatować tylko fermentacyjnym wyglądem, lub odsłonić przed nami swoje walory w postaci pożywnych składników i specyficznego, niezapomnianego smaku. Cóż, nie wygląda to jednak dobrze, ale jest jadalne :-)
W zupie jak to w zupie, w garncu mieszają się składniki, warzą smaki, powstaje pulpa, z o wszystkim decyduje ręka kucharza, która zakręci miksturą w odpowiednim kierunku. Kierunki zaś bywają pożądane.
Wiele dobrego ostatnio przeczytałam, ale o książkach tym razem - nie chce mi się. Za to będzie o tym co w prasie.
Raz
Minęła nam ostatnio feta ku czci A. Bobkowskiego. "Szkice piórkiem" bywały w niektórych kręgach lekturą obowiązkową, a i sam autor dysponujący profilem refleksyjnego "awanturnika" stał postacią pociągającą. Pamiętam jak przy okazji pamiętników Jüngera wspominano, że paryskie i wojenne dzienniki tego ostatniego można jedynie zestawiać z twórczością Bobkowskiego i jak wielki to artystyczny i historyczny morał dla nas płynie z porównania obu tekstów. Tyle, że jak okazuje się Bobkowski swoje "pamiętniki" przed publikacją zmienił, dostosował itd. Przeprowadził je z poziomu dziennika na poziom literatury - ku zgrozie fanów i badaczy. Nie on pierwszy. Przypomniano z tej okazji dziennik Tyrmanda z 1954 r, a mi ostatnio zakołatały pamiętniki Eliadego, który również pieczołowicie zmieniał, usuwał i dostosowywał do nowych okoliczności. Niezależnie od rozczarowania odbiorców (mnie akurat nie, bo czy po piszących za każdym razem musimy spodziewać się jakiegoś cholernego Nostradamusa?), każda z tych postaci zostawiła oryginały. I to one posłużyły za dowód demaskatorski. A co z tymi, którzy zmieniali, a oryginały zniszczyli? Czy na zawsze pozostaje zawierzyć ich relacjom tylko dlatego, że nie ma dowodu, aby uznać: ale to nie było tak :-)
Pamięć to proces (a raczej labirynt) specyficzny i pełen pułapek. Polecam choćby tomiszcze Paula Ricoeura, lektura nie-łatwa, ale pożywna.
Dwa
W weekendowej "Rzepie" rzecz o aspiracjach polskiego inteligenta i biznesmena w kontekście wychowywania latorośli pod kątem wybory zawodu. Tekst intencyjny, sugerujący kierunki. Skromnie zauważę, że nie-podparty badaniami. Oto wynika z niego, że kiedy wakacje na Karaibach już nie cieszą, to rodzą się aspiracje i że polski dobrze usytuowany inteligent, nie marzy o karierze dziecka w korporacji tylko w bardziej twórczych zawodach. Well, nie będę wskazywać lekkiej manipulacji jaka zachodzi w tym tekście na poziomie porównawczym na linii - "zachodnie", a "polskie" i w rozróżnieniu różnych środowisk, niegdyś zwanymi klasami. Po pierwsze nasz odsetek tych, których stać na wakacje na Karaibach (rozumiem stać, czyli mieć naprawdę, a nie mieć w rozumieniu na kredyt :-) jest stosunkowo mały, a i obserwując choćby media społecznościowe - jest to jednak wyznacznik właśnie aspiracji. Po drugie, przez ostatnie trzy lata zdarzyło mi się pracować dla instytucji rozwojowo-badawczej, gdzie w grupie czynności bezsensownych wykonano kilka ciekawych badań, a interesujące były te dotyczące wyboru i przebiegu ścieżki kariery zawodowej w różnych grupach wiekowych, w skrócie od 23 do 70 roku życia (Badani byli ludzie z wyższym wykształceniem, bo tak zawężono grupę, a trochę szkoda, ale to inny temat). Tak więc niestety dla autorów rzepowego opracowania, zdecydowana większość młodych ludzi marzy o pracy w korpo :-))), żeby oddać sprawiedliwość, młodzi jak i starsi woleliby własny biznes, ale argumentują, że u nas to raczej kiepsko z tym i bez sensu, a pracę w inter-korpo chcą dlatego, bo nie wierzą w polskie metody managerskie. I ogólnie suchej nitki nie zostawiają na relacjach w pracy krajowej. Jeśli więc - ku zgrozie niektórych - rozpłyniemy się w inter-korpo-molochach jako kadra co najwyżej średniego szczebla, to nie będzie to wina braku wychowania patriotycznego, ale poziomu relacji międzyludzkich i rywalizacji zamiast kooperacji. Coraz większa grupa ludzi wchodzących na ścieżkę zawodową lub pracujących, marzy też o tym, aby jak najszybciej dać nogę z Polski i już nie wracać... dla dobra dzieci - że tak ironicznie zakończę.
Trzy
Konkludując, żeby nie było tak gorzko ;-), widziałam obejrzałam wczoraj film "Wyścig" o rywalizacji Laudy i Hunta z słynnym finałem 76' w tle i jest to bardzo przyzwoity obraz. Prostodusznie ujmując - drogi do sukcesu i satysfakcja płynąca ze zwycięstwa miewają różne oblicza, ale zdecydowanie najważniejsze jest to, aby coś robić, a nie mówić że się będzie coś robić. I tyle, a może aż tyle.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz