Bakcyl Włóczykija

Mimo, że beztroska wakacji pokryła się lata temu patyną i nieprawdą, sezon obejmujący okres od czerwca do sierpnia ma w sobie coś irracjonalnego i romantycznie niepoprawnego.

Co nie wytrzymało próby czasu?

Skoro w ostatnim czasie, tak wiele zdarza mi się rozmawiać o czasie (czasie w czasie:-), to poza biadoleniem na jego upływ, niszczycielską moc, melancholijne ukąszenie itp itd, czas ma również sporo zalet - w sensie jego upływ. Dotyczy to pięknej perspektywy oddalenia i weryfikacji. Nie, nie chodzi o takie dostadne: łał, jakie to było bez sensu, jakie złe, brzydkie, dziecinne i trąciło myszką. Chodzi o sprawy, tematy, przypadłości, które choć ważne czy istotne straciły jednak moc. Pomyślałam sobie tak o niektórych dziełach artystycznych i literackich....

Funt kłaków

Nie dałabym dziś funta kłaków idąc o zakład czy poezja w naszych czasach odgrywa jeszcze kluczową dla życia społecznego rolę. Nie czuję się chyba na siłach aby dyskutować na ten temat, a i mam często wątpliwości - jako prosty czytelnik - czy aby moje sądy powinny determinować jednoznacznie ocenę estetyczną danego utworu.

Fini obecna

Jest takie zdjęcie Leonor Fini (nie, bynajmniej nie to, które załączam:-), na którym malarka prezentuje się w swoim atelier: ubrana w udrapowaną suknię, z odsłoniętym ramieniem,  przy sztaludze, prezentuje odsłonięte ucho, a w nim okazały kolczyk. Wokół widać akcesoria malarskie, podwieszone pod kątem lustro odbijające cień pojemnika nabitego pędzlami, pod sufitem tablica z anatomicznym szkicem nietoperza. Gabinecik czarodziejki, chaotyczny buduar czy pracownia modystki? Atelier jest próbką tropów skojarzeń. Fini jej figuratywne, księzycowo-oniryczne malarstwo (jak i wielu innych) podobno "przegrało" bój z awangardą abstrakcji - nic bardziej mylnego. Jeśli głębiej się nad tym zastanowić, abstrakcyjny przypływ pożarł być może nurt sztuki sankcjonowanej, tj. wystawy, galerie, biennale. Jednak surrealizm, a zwłaszcza ten symboliczny, który nie zrezygnował po cichutku z tradycji figuratywnej odnalazł się doskonale w trendzie kultury popularnej, a zwłaszcza świecie szeroko pojętej mody, stylizacji, sztuki fotografii magazynowej i telewizji opartej na teledysku oraz w grafice komputerowej. Stąd tego rodzaju naśladowcy czy też wpływowe wnuczęta o wiele intensywniej zasiedlają sieciowe strony, galerie niż ich skrajnie abstrakcjonistyczni odszczepieńcy.

Warianty

Widząc już z czytelniczego statku zarys portu pod tytułem "finał lektury" przebrnęłam przez lekturę biografii Czesława Miłosza autorstwa Andrzeja Franaszka. Być może nie powinnam w tym miejscu używać formy "przebrnęłam" bo w przypadku nieprzyjaznej interpretacji, ktoś może odnieść wrażenie że lektura mi nie przypadła do gustu lub była zwykłą nudną cegłą biograficzną zabarwioną kultem pośmiertnym wybitnego poety. Nie. Choć w sumie - jak się uprzeć, to i tak można opracowanie Franaszka odebrać ;-) Ale bądźmy poważni, przynajmniej przez chwilę...

Zemsta po latach?

Jak zemsta po latach. Bez zapowiedzenia złożyłam wizytę na uśpionym profilu MySpace. Cmentarzysko internetowych dolegliwości jest wyjątkowo pamiętliwe. Wszystko zachowa, więcej przypomni, zawsze zaskoczy. Nie powinno usuwać się swoich "wcieleń". Są dobrym przewodnikiem dla mapy przeszłości. Przy okazji odwiedziłam też blog Terry'ego. Ten to przynajmniej nie wypadł z formy blogerskiej.

I tak sumując - by the way ostatniej rozmowy via live not via virtual ze Stu: tak zwane fejsbuki wyskubały energię, zadzior i głębię blogów. Wymiana narracji została sprowadzona do krótkich, lakonicznych okrzyków, achów, lub lajków. Może coś się z tego dalej wykluje, przepoczwarzy?

Skoro wybory we Francji są uznawane (być może pochopnie) za zmierzch post-polityki, to i czeka nas rewolucja na linii post-komunikacji ;-)

Czasem trochę mi żal czasów, kiedy smętny, bądź dla odmiany dynamiczny dzień rozpoczynałam od kawy i lektury blogów - które zawsze inspirowały i zawsze (w przeciwieństwie do teraz) były aktualizowane :-)